Milomir Kovačević
Rođen 1961. godine.
Fotografijom se počinje baviti sa 17 godina u Univerzitetskom foto-klubu CEDUS. Članom ULUPUBiH-a postaje 1989. godine
Od samog početka njegov opus posvećen je životu na ulicama, kao i kulturnim događanjima u Sarajevu. Devedesetih postaje jedan od najzapaženijih foto-hroničara grada.
Angažman fotoreportera u različitim revijama nije doprinio da njegov rad poprimi senzacionalistički karakter, niti su njegove fotke imale kratak rok trajanja. Naprotiv, njegov rad pokazuje interes za najrazličitije teme tadašnjeg društva. Od onih uobičajenih, često neprimjetnih u kolotečini svakodnevnice, do onih koje otvaraju neke od, za to doba, tabu-tema. Serije fotografija sa temama Međugorja, zatvora, buvljaka, rock koncerata, zatim Horde zla (navijači FK Sarajeva), grafiti, pioniri, Titove fotke po izlozima, fotografije posljednjeg Dana Republike..., samo su neke po kojima je postao poznat.
Početkom devedesetih Kovačević svjedoči dubokim društvenim promjenama u zemlji: odumiranje jednog sistema – epohe komunizma i stvaranje novog. U tom periodu nastaju serije posvećene prvim demokratskim izborima, stranačkim mitinzima, stvaranju novih partija, nove vlasti, mirovnim manifestacijama…
Paralelno bilježi i svakodnevni kulturni, politički i sportski život grada.
Početkom ’92, on prati izbliza sve ono po čemu će Sarajevo tragično biti poznato u cijelom svijetu. Iz dana u dan on sa svojim aparatom svjedoči o životu opkoljenog grada iznutra. Njegove fotografije se drastično razlikuju od fotografija stranih kolega. Dok su oni vrebali da na što bizarniji način uhvate smrt, on je bilježio život i otpor tom teškom vremenu. U tom haosu pokušavao je da stvori, makar na fotografijama, nešto skladno i vizuelno čisto.
U tom periodu nastaje više foto-serija: Tito in War, No Name, Ase leži, Ratna arhitektura… Autor je više ratnih izložbi u Galeriji Collegium Artisticum i Galeriji Obala.
1995. godine odlazi u Pariz i tamo, u novoj sredini, nastavlja svoju fotografsku i izlagačku aktivnost.
Nastaju nove serije fotografija: Portreti studenata stipendista fondacije Soroš za bivšu Jugoslaviju, Portreti stanovnika Thonon Les Bains, Moji prijatelji iz Rumilly-a (samački dom za strance). Snima pariška groblja kao nastavak ratnih serija iz Sarajeva.
1998. dobiva godišnju nagradu Fondacije CCF (današnje HSBC) za fotografiju i izlaže po cijeloj Francuskoj, te u International Center of Photography u New Yorku.
1999. boravi tri mjeseca u Mexicu gdje nastaju serije portreta iz Cerro de Leon i serija Posljednja trka kada ubijaju konja koji lomi nogu u trci za seosku zabavu.
Druga pariška serija portreta je Gens una sumus u kojoj fotografiše ljude koji igraju šah – upravo one koje je prve upoznao kada je stigao u Pariz.
U svakoj od serija Kovačević fascinira svojim umijećem da iz svakog ljudskog bića izvuče nešto najbolje. Bez obzira na uslove u kojim se različiti ljudi nalaze, pred sobom on uvijek pronalazi čovjeka sa svim njegovim vrlinama.
To se možda najbolje očituje iz serije u pariškom bistrou Petit Trou de Bretagne (3. arondisman), gdje su ljudi sa fotografija kasnije aktivno učestvovali u postavkama izložbi u samom caffeu koji danas više ne postoji. Serija se kasnije nastavlja sa istim ljudima, u istom kvartu, ali u Tizi-u, serija o Tamoburu, psu koji je mnogo volio barove u Saint Gvrais, i danas Chez Josette, gdje svi gosti poziraju i učestvuju u pripremi izložbe.
Želeći da promijeni sliku o Sarajlijama u Parizu i šire, nastaje projekat Sarajevo u srcu Pariza gdje Sarajlije, koje žive u gradu, preko svojih najdražih i najintimnijih suvenira pišu i pričaju o bivšem životu, o istoriji Sarajeva i kulturnom naslijeđu. Projekat se nastavlja i širi na Evropu sa idejom da se promijeni mišljenje Evrope o našim prostorima.
Gotovo cijelo vrijeme svog boravka u Parizu pravi noćne fotografije spomenika i svega onoga što Pariz čini gradom svjetlosti. Snima između ostaloga 2007. i 2008. slavni muzej Louvre noću, a te fotografije korištene su za zvanične promotivne materijale Muzeja.
Više puta boravi i u Saint Petersbourgu, gdje snima veliki broj fotografija jednog od najljepših gradova. Često boravi i u Pragu i snima praška groblja.
Kovačević je fotograf kontradikcije. On je fotograf smrti i života, prošlosti i sadašnjosti, vječnosti i prolaznosti. Njegove fotografije su i jako nasilne i pretjerano ozbiljne. Njihov kvalitet se sastoji prije svega u pikturalnoj snazi, daleko od svake stilizacije, zahvaljujući čemu svoju ličnu istoriju dijeli sa ostalima.
Za svoj rad dobitnik je mnogih priznanja, a posljednje je od Predsjednika Francuske države gdje je proglašen Vitezom sa zaslugama za svoj fotografski rad i angažman.